Adembenemend
Door: martina
Blijf op de hoogte en volg Martina
04 Februari 2014 | Guatemala, Quetzaltenango
Absoluut adembenemend was het tripje naar Lago Atitlan dat wij vorige week ondernamen. Vooral door de schoonheid van het meer, maar af en toe werd onze adem ook ontnomen door de spanning. ’s Morgens vroeg, onderweg in de chickenbus; de felgekleurde ronkende, stinkende Amerikaanse schoolbus, die hier geldt als algemeen vervoersmiddel kregen we het meteen al benauwd. Bankjes die naar mijn idee heel duidelijk bedoeld zijn voor twee personen zijn hier voor minstens drie personen per bankje geschikt. Een paar kippen passen er natuurlijk ook nog prima bij. Wil je verder nog spullen meenemen? Geen probleem, dat kan op het dak, waar het hulpje van de buschauffeur met gevaar voor eigen leven behendig opklimt terwijl de bus vol gas door haarspeldbochten scheurt. Voor ons waren die haarspeldbochten in combinatie met kamikaze-chauffeurs reden nummer twee tot benauwde blikken. Zelfs ingeklemd tussen de kleurrijke passagiers was het een uitdaging om niet van de ene kant van de bus naar de andere kant geslingerd te worden. Wat een belevenis! De lokalen steunden ons gelukkig met vriendelijke glimlachen en ik ontmoette zelfs iemand die heel graag Engels wilde oefenen. Dat is bijzonder, want bijna niemand hier spreekt meer dan vier woorden Engels. Goed voor mijn Spaans! Het studeren gaat nog niet zo snel als ik eigenlijk zou willen, maar ik kan me gelukkig al prima redden en krijg veel complimentjes. Afgelopen week bij de bakker werd mij gevraagd of ik uit Spanje kwam. Ik weet nog steeds niet of ik dat als compliment moet opvatten of dat ik een heel gek accent heb...
Drie uur, vier keer overstappen en 220 Quetzal (ongeveer €2,20) later kwamen we aan in Panajachel. Tijd voor een nieuw vervoersmiddel, de boot! We wisten niet zo goed waar we heen wilden dus stevenden we nieuwsgierig af op hippiedorp San Marcus. Nou, dat van die hippies was niet overdreven. Jullie hadden mij als de nuchterheid zelve moeten zien tussen alle hippies haha! Ik kreeg bijna zin in vreemd superfood, een sessie voetlezen of iets anders zweverigs, maar het was weer tijd om iets adembenemends te doen. Een sprong van 10 meter hoog in het meer! Na een wandeling en fotoshoot van zeshonderdachtentachtigduizendenéén foto’s om de prachtige omgeving vast te leggen moesten we de sprong toch wagen. Ik zou wel even als eerst gaan... Nou, dat bleek toch enger dan ik dacht, maar ik heb het gedaan. Supergaaf om onder toeziend oog van drie slapende vulkanen in het helderblauwe water te springen. We hebben bedacht dat de volgende stap paragliden is.
De hippies hadden ons verteld van een dorpsfeest in een dorpje verderop waar alle hippies zouden gaan dansen onder toeziend oog (zo groot als schoteltjes) van de ingetogen lokale bevolking. Dat moesten wij natuurlijk ook zien! Het feest was echter heel anders dan gedacht. Het feest bleek niet alleen een bezienswaardigheid voor ons, wij bleken eveneens een bezienswaardigheid voor de lokale bevolking. Als (op vijf anderen na) enige blanken werden we vol gechiegel en met verlegen glimlachjes bewonderd. Het dorpsfeest werd gevierd door middel van een enorme overvolle markt, waar door kleine zakkenrollertjes dankbaar gebruik van werd gemaakt. Voor het eerst sinds we in Guatemala zijn merkten we dat hiertoe pogingen werden ondernomen. Naast de markt waren er ook twee vrolijke bandjes, en reuzenraden. Een rustig rondje in het reuzenrad om de omgeving te bekijken leek ons wel wat. Ik wil daarbij het woord rustig graag benadrukken, het rad zag er op zich al gammel en gevaarlijk genoeg uit. Niets bleek minder waar. Na een langzaam begin sloeg het apparaat plotseling op hol, als een dolle bleef het rad ons wel tien minuten rondslingeren als een centrifuge. Ik gil nooit in achtbanen enz, maar nu... En de lokale bevolking maar lachen om die buitenlanders...
De volgende dag hebben we toeristendorpje San Pedro bezocht om vervolgens de Kamikaze tocht naar huis weer te ondernemen, gelukkig zijn we heelhuids in Xela aangekomen.
De doordeweekse dagen hebben inmiddels een ritme gekregen en dat is fijn want het scheelt veel vermoeidheid. De energie die dan over is kunnen we gebruiken om een feestje te bezoeken, donderdag was er een jungle party en als echte Taster moesten we natuurlijk wel verkleed. Mijn collega’s hebben uren in de tweedehands Megastore rondgelopen op zoek naar het foutste panterprintje. De winnaar is wat mij betreft onze enige echte Tarzan Gert-Jan die zelfs een bontje op zijn rug had. Het feest vond ik verder vooral koud aangezien het buiten was en het hier ’s nachts gewoon vriest.
Afgelopen weekend hebben we het dorpje San Andres Xecul bezocht, dat bekend staat om zijn knalgeel met groen en rode kerkje, dat zowel symbolen van het mayageloof vertoont als christelijk is en om het vervaardigen van de prachtig gekleurde stoffen. Wij hebben dit weekend gezien hoe deze stoffen gemaakt worden, om het nog meer te ervaren werd ik zelf ook in een kleurrijke outfit gehesen. De middag brachten we door op de markt van Salcaja en zondag heb ik me maar weer eens op de Spaanse taal gestort. Het leek me bovendien heel interessant eens een begraafplaats te bezoeken, vanuit de verte is een begraafplaats namelijk al te herkennen als een verzameling kleurrijke huisjes. Onverwachts kwam ik vervolgens in een huis vol van Amerikanen terecht waar de super bowl vol spanning bekeken werd. Leuk om nieuwe mensen te ontmoeten, maar van het spelletje begrijp ik nog steeds niet veel. Overigens begrijp ik wel dat het optreden tussendoor minstens zo belangrijk is als de wedstrijd... Nu weer uitkijken naar een nieuw weekend, volgende week staat de kust op het programma.
Leuk dat jullie zo enthousiast reageren op mijn weblog, dat motiveert mij weer tot schrijven ;). Tot over een poosje!
Liefs
Drie uur, vier keer overstappen en 220 Quetzal (ongeveer €2,20) later kwamen we aan in Panajachel. Tijd voor een nieuw vervoersmiddel, de boot! We wisten niet zo goed waar we heen wilden dus stevenden we nieuwsgierig af op hippiedorp San Marcus. Nou, dat van die hippies was niet overdreven. Jullie hadden mij als de nuchterheid zelve moeten zien tussen alle hippies haha! Ik kreeg bijna zin in vreemd superfood, een sessie voetlezen of iets anders zweverigs, maar het was weer tijd om iets adembenemends te doen. Een sprong van 10 meter hoog in het meer! Na een wandeling en fotoshoot van zeshonderdachtentachtigduizendenéén foto’s om de prachtige omgeving vast te leggen moesten we de sprong toch wagen. Ik zou wel even als eerst gaan... Nou, dat bleek toch enger dan ik dacht, maar ik heb het gedaan. Supergaaf om onder toeziend oog van drie slapende vulkanen in het helderblauwe water te springen. We hebben bedacht dat de volgende stap paragliden is.
De hippies hadden ons verteld van een dorpsfeest in een dorpje verderop waar alle hippies zouden gaan dansen onder toeziend oog (zo groot als schoteltjes) van de ingetogen lokale bevolking. Dat moesten wij natuurlijk ook zien! Het feest was echter heel anders dan gedacht. Het feest bleek niet alleen een bezienswaardigheid voor ons, wij bleken eveneens een bezienswaardigheid voor de lokale bevolking. Als (op vijf anderen na) enige blanken werden we vol gechiegel en met verlegen glimlachjes bewonderd. Het dorpsfeest werd gevierd door middel van een enorme overvolle markt, waar door kleine zakkenrollertjes dankbaar gebruik van werd gemaakt. Voor het eerst sinds we in Guatemala zijn merkten we dat hiertoe pogingen werden ondernomen. Naast de markt waren er ook twee vrolijke bandjes, en reuzenraden. Een rustig rondje in het reuzenrad om de omgeving te bekijken leek ons wel wat. Ik wil daarbij het woord rustig graag benadrukken, het rad zag er op zich al gammel en gevaarlijk genoeg uit. Niets bleek minder waar. Na een langzaam begin sloeg het apparaat plotseling op hol, als een dolle bleef het rad ons wel tien minuten rondslingeren als een centrifuge. Ik gil nooit in achtbanen enz, maar nu... En de lokale bevolking maar lachen om die buitenlanders...
De volgende dag hebben we toeristendorpje San Pedro bezocht om vervolgens de Kamikaze tocht naar huis weer te ondernemen, gelukkig zijn we heelhuids in Xela aangekomen.
De doordeweekse dagen hebben inmiddels een ritme gekregen en dat is fijn want het scheelt veel vermoeidheid. De energie die dan over is kunnen we gebruiken om een feestje te bezoeken, donderdag was er een jungle party en als echte Taster moesten we natuurlijk wel verkleed. Mijn collega’s hebben uren in de tweedehands Megastore rondgelopen op zoek naar het foutste panterprintje. De winnaar is wat mij betreft onze enige echte Tarzan Gert-Jan die zelfs een bontje op zijn rug had. Het feest vond ik verder vooral koud aangezien het buiten was en het hier ’s nachts gewoon vriest.
Afgelopen weekend hebben we het dorpje San Andres Xecul bezocht, dat bekend staat om zijn knalgeel met groen en rode kerkje, dat zowel symbolen van het mayageloof vertoont als christelijk is en om het vervaardigen van de prachtig gekleurde stoffen. Wij hebben dit weekend gezien hoe deze stoffen gemaakt worden, om het nog meer te ervaren werd ik zelf ook in een kleurrijke outfit gehesen. De middag brachten we door op de markt van Salcaja en zondag heb ik me maar weer eens op de Spaanse taal gestort. Het leek me bovendien heel interessant eens een begraafplaats te bezoeken, vanuit de verte is een begraafplaats namelijk al te herkennen als een verzameling kleurrijke huisjes. Onverwachts kwam ik vervolgens in een huis vol van Amerikanen terecht waar de super bowl vol spanning bekeken werd. Leuk om nieuwe mensen te ontmoeten, maar van het spelletje begrijp ik nog steeds niet veel. Overigens begrijp ik wel dat het optreden tussendoor minstens zo belangrijk is als de wedstrijd... Nu weer uitkijken naar een nieuw weekend, volgende week staat de kust op het programma.
Leuk dat jullie zo enthousiast reageren op mijn weblog, dat motiveert mij weer tot schrijven ;). Tot over een poosje!
Liefs
-
04 Februari 2014 - 07:36
Manon:
Ha Martina! Super leuk om hier te lezen over je avonturen! En leuk dat je in de weekenden zoveel kan ondernemen. Heel veel plezier daar nog! Gelukkig voor jou is het hoer bij lange na niet aan het vriezen, dus schaatsen zit er hier voorlopig nog niet in.
Liefs, Manon -
04 Februari 2014 - 10:49
Mirna:
10 meter....????? Wow en die bussen klinkt bekend en inderdaad levensgevaarlijk. Maar je hebt pas echt geleefd als je dat hebt meegemaakt: hoe anders dan de NS en de Twente busmaatschappij is dat? Leuk zo je verhalen Martina, keep m coming en geniet van je reis...! -
04 Februari 2014 - 11:37
Mette:
Mooi verhaal Martina! Klinkt als een fantastische tijd. Geniet ervan! -
04 Februari 2014 - 19:13
Floriska:
Jaloers! -
04 Februari 2014 - 19:33
Willemijn:
Je schrijft zo leuk!! Ik sta overigens helemaal perplex dat jij als eerste aanbood om de sprong te wagen :o als ik denk aan vroeger, toen hemel noch aarde jou kon bewegen om aan de linkerkant te fietsen haha!
Ik ben alweer benieuwd naar je volgende verslag! Veel plezier meid! Xx
-
04 Februari 2014 - 20:28
Lotte:
Hey Tina,
wat een leuke verhalen joh! Echt leuk om te horen hoe je het daar hebt. Geniet van je reis!
Xx -
04 Februari 2014 - 22:04
Menno En Monique:
Wauw, wat een avonturen!
En je schrijft er zo kleurrijk over, dat we er bijna een voorstelling van kunnen maken.
Kunnen niet wachten om straks een heleboel foto's te zien!!! -
05 Februari 2014 - 19:44
Laura:
Haha Tina,
Ik zie je al staan tussen de hippies en gillend in het reuzenrad zitten. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen ;) Haha wat een belevenissen!
Erg leuk! Vandaag kreeg ik de nieuwsbrief van Commundo waarop ik geabonneerd ben en daar stonden jullie ook in vermeld. Leuk!
Veel plezier nog! :) -
06 Februari 2014 - 08:45
Mama:
Toch volgende reisje zuid Amerika? (jij mee als gids)
Wensen jullie alle goeds. -
06 Februari 2014 - 18:38
Papa:
Aan Martina,
`k heb zin in vakantie!!!!!!! -
08 Februari 2014 - 14:38
Joyce:
Tini, wat leuk! Keep them coming, die goede verhalen. Veel plezier daar!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
